KONFIGURACJA KOMPUTERA DO PRACY W SIECI

cmd.exe – interpreter poleceń stosowany w rodzinie systemów operacyjnych Microsoft
Windows NT (włączając Windows 2000, XP, 2003, Windows Vista i Windows 7), Windows CE oraz OS/2.
Jego położenie jest zapisane w zmiennej środowiskowej ComSpec. Przy standardowej instalacji Windows jest to katalog %SystemRoot%\system32, gdzie zmienna SystemRoot wskazuje zwykle na katalog C:\Windows lub C:\WINNT w przypadku Windows 2000 i wcześniejszych.

WERSJE
Pierwszą wersję wykonała Therese Stowell dla Windowsa NT.









.




 pconfig – polecenie w systemach operacyjnych Microsoft Windows służące do wyświetlania konfiguracji interfejsów sieciowych. Zwalnia i aktualizuje dzierżawy DHCP oraz wyświetla, rejestruje i usuwa nazwy DNS. Narzędzie pomocne przy wykrywaniu błędnego adresu IP, maski podsieci lub bramy domyślnej. Odpowiednik w systemach UNIX to ifconfig.

Przykłady użycia

- ipconfig – pokazuje skróconą informację o interfejsach
- ipconfig /all – pokazuje wszystkie dane interfejsów sieciowych 
- ipconfig /renew – odnawia wszystkie dzierżawy adresu z DHCP 
- ipconfig /release – zwalnia wszystkie dzierżawy adresu z DHCP 
- ipconfig /? albo ipconfig / – wyświetla komunikat pomocy 
- ipconfig /flushdns – czyści bufor programu rozpoznającego nazwy DNS 
- ipconfig /displaydns – wyświetla zapamiętane tłumaczenia DNS→IP

 






DHCP (ang. Dynamic Host Configuration Protocol – protokół dynamicznego konfigurowania węzłów) – protokół komunikacyjny umożliwiający komputerom uzyskanie od serwera danych konfiguracyjnych, np. adresu IP hosta, adresu IP bramy sieciowej, adresu serwera DNS, maski podsieci. Protokół DHCP jest zdefiniowany w RFC 2131 i jest następcą BOOTP. DHCP został opublikowany jako standard w roku 1993.
W kolejnej generacji protokołu IP, czyli IPv6, jako integralną część dodano nową wersję DHCP, czyli DHCPv6. Jego specyfikacja została opisana w RFC 3315.
W sieci opartej na protokole TCP/IP każdy komputer ma co najmniej jeden adres IP i jedną maskę podsieci; dzięki temu może się komunikować z innymi urządzeniami w sieci.

Najpopularniejsze serwery DHCP

Microsoft wprowadził DHCP do systemu Windows NT w wersji 3.5 w roku 1994, jednak to nie ta firma opracowała sam protokół.
Fundacja Internet Systems Consortium opracowała serwer DHCP w wersji 1.0.0 dla systemów Unix. ISC DHCP został wydany 6 grudnia 1997, a w 1999 pojawiła się wersja 2.0, bardziej zgodna ze specyfikacją. Serwer ten jest dostępny na stronie: http://www.isc.org/sw/dhcp/
W dystrybucjach Linuksa serwer ISC DHCP jest zwykle dostępny w pakiecie pod nazwą dhcpd (ang. Dynamic Host Configuration Protocol Daemon).
Korporacja Cisco opracowała własny serwer DHCP dla systemu IOS 12.0 w roku 1999. System operacyjny Solaris firmy Sun został wyposażony w pełną obsługę protokołu w roku 2001.
Niektórzy producenci routerów rozszerzyli ich możliwości o obsługę serwera DHCP.
Darmowy serwer DHCP dla systemu Windows jest dostępny na stronie: http://tftpd32.jounin.net/

 





                                   IP



Protokół internetowy (ang. Internet Protocol, skrót IP) – protokół komunikacyjny warstwy sieciowej modelu OSI (warstwy internet w modelu TCP/IP). Protokół internetowy to zbiór ścisłych reguł i kroków postępowania, które są automatycznie wykonywane przez urządzenia w celu nawiązania łączności i wymiany danych. Używany powszechnie w Internecie i sieciach lokalnych.
Dane w sieciach IP są wysyłane w formie bloków określanych mianem pakietów. W przypadku protokołu IP, przed rozpoczęciem transmisji nie jest zestawiana wirtualna sesja komunikacyjna pomiędzy dwoma hostami, które nie komunikowały się ze sobą wcześniej.
Protokół IP jest protokołem zawodnym – nie gwarantuje, że pakiety dotrą do adresata, nie zostaną pofragmentowane, czy też zdublowane, a ponadto mogą dotrzeć do odbiorcy w innej kolejności niż zostały nadane. Niezawodność transmisji danych jest zapewniana przez protokoły warstw wyższych (np. TCP), znajdujących się w hierarchii powyżej warstwy sieciowej.























 

                                                         MASKA



Maska podsieci, maska adresu (ang. subnetwork mask, address mask) – liczba służąca do wyodrębnienia w adresie IP części sieciowej od części hosta.
Pola adresu, dla których w masce znajduje się bit 1, należą do adresu sieci, a pozostałe do adresu komputera. Po wykonaniu iloczynu bitowego maski i adresu IP komputera otrzymujemy adres IP całej sieci, do której należy ten komputer.
Model adresowania w oparciu o maski adresów wprowadzono w odpowiedzi na niewystarczający, sztywny podział adresów na klasy A, B i C. Pozwala on w elastyczny sposób dzielić duże dowolne sieci (zwłaszcza te o ograniczonej puli adresów IP) na mniejsze podsieci.
Maska adresu jest liczbą o długości adresu (32 bity dla IPv4 lub 128 bitów dla IPv6), składającą się z ciągu bitów o wartości 1, po których następuje ciąg zer, podawaną najczęściej w postaci czterech liczb 8-bitowych (zapisanych dziesiętnie) oddzielonych kropkami (na przykład 255.255.255.224). Wartość maski musi być znana wszystkim routerom i komputerom znajdującym się w danej podsieci. W wyniku porównywania maski adresu (np. 255.255.255.0) z konkretnym adresem IP (np. 192.180.5.22) router otrzymuje informację o tym, która część identyfikuje podsieć (w tym przypadku 192.180.5), a która dane urządzenie (.22).
Często można spotkać się ze skróconym zapisem maski, polegającym na podaniu liczby bitów mających wartość 1. Najczęściej spotykany jest zapis, w którym podawany jest adres sieci, a następnie po oddzielającym ukośniku skrócony zapis maski. Dla powyższego przykładu byłoby to: 192.180.5.0/24. Zapis ten jest także zapisem stosowanym w IPv6 (nie stosuje się tutaj pełnego zapisu maski).
Maska podsieci ma 32 bity; jedynki oznaczają prefiks, zera –sufiks.

Przykład:

adres = 128.10.2.3 = 10000000 00001010 00000010 00000011
maska = 255.255.0.0 = 11111111 11111111 00000000 00000000

                                          

                                    BRAMA SIECI

 

Brama sieciowa (ang. gateway) – maszyna podłączona do sieci komputerowej, za pośrednictwem której komputery z sieci lokalnej komunikują się z komputerami w innych sieciach.
W sieci TCP/IP domyślna brama (sieciowa) (ang. default gateway) oznacza router, do którego komputery sieci lokalnej mają wysyłać pakiety o ile nie powinny być one kierowane w sieć lokalną lub do innych, znanych im routerów. W typowej konfiguracji sieci lokalnej TCP/IP wszystkie komputery korzystają z jednej domyślnej bramy, która zapewnia im łączność z innymi podsieciami lub z Internetem.
Ustawienie adresu bramy domyślnej jest – oprócz nadania maszynie adresu IP i maski podsieci – podstawowym elementem konfiguracji sieci TCP/IP. Maszyna bez podanego adresu bramy domyślnej może wymieniać pakiety tylko z komputerami w tej samej sieci lokalnej.
Wobec upowszechnienia się sieci TCP/IP pojęcie bramy sieciowej stało się praktycznie tożsame z routerem, jednak tradycyjnie definiuje się bramę jako komputer działający również z innymi protokołami i w innych warstwach sieciowych:

• Brama może również odbierać adresowane do siebie pakiety wybranych protokołów i interpretować je na poziomie aplikacji – zwykle określa się ją wtedy jako serwer pośredniczący.
• Niektóre bramy zapewniają również przeniesienie pakietu z sieci o jednym protokole do sieci o innym protokole. Tak działają bramy przenoszące pakiety z sieci IPv4 do sieci IPv6 przy pomocy np. NAT-PT, lub rozwiązanie stosowane w niektórych wersjach NetWare do przenoszenia pakietów IP przy użyciu protokołu IPX, zwane Netware/IP (NWIP).

 





 





                                                      DNS


Domain Name System (DNS, pol. „system nazw domenowych”) – system serwerów, protokół komunikacyjny oraz usługa obsługująca rozproszoną bazę danych adresów sieciowych. Pozwala na zamianę adresów znanych użytkownikom Internetu na adresy zrozumiałe dla urządzeń tworzących sieć komputerową. Dzięki DNS nazwa mnemoniczna, np. pl.wikipedia.org jest tłumaczona na odpowiadający jej adres IP, czyli 91.198.174.232
DNS to złożony system komputerowy oraz prawny. Zapewnia z jednej strony rejestrację nazw domen internetowych i ich powiązanie z numerami IP. Z drugiej strony realizuje bieżącą obsługę komputerów odnajdujących adresy IP odpowiadające poszczególnym nazwom. Jest nieodzowny do działania prawie wszystkich usług sieci Internet.

Nazwy domen

Rozproszona baza danych DNS jest indeksowana nazwami domen, tworzącymi drzewiastą strukturę hierarchiczną. Węzły drzewa DNS posiadają etykiety tekstowe o długości od 1 do 63 znaków: pusta etykieta o zerowej długości zarezerwowana jest dla węzła głównego. Etykiety węzłów oddzielone kropkami czytane w kierunku od węzła do korzenia drzewa tworzą pełną nazwę domenową. (np. „pl.wikipedia.org.”).
Domena jest poddrzewem hierarchii nazw, obejmującym zbiór domen (subdomen) o wspólnym sufiksie, nazwanym tak jak węzeł na szczycie (np. domena funkcjonalna com.pl grupująca nazwy zakończone .com.pl). Nazwy „hostów” są nazwami domen, do których przypisana jest informacja o konkretnych urządzeniach i zazwyczaj występują w liściach drzewa DNS (czyli nie mają swoich poddomen), ale ogólnie jedna nazwa może opisywać zarówno hosta (np. główny serwer WWW organizacji), jak i całą domenę.
Przykładowo, wewnątrz domeny najwyższego poziomu .pl utworzono wiele domen:

• regionalnych jak ‘opole.pl’, ‘dzierzoniow.pl’ czy ‘warmia.pl’,
• funkcjonalnych jak ‘com.pl’, ‘gov.pl’ czy ‘org.pl’,
• należących do firm, organizacji lub osób prywatnych jak ‘wikipedia.pl’, ‘zus.pl’.

 

Sieć komputerowa

                            SIEĆ KOMPUTEROWA

 






 







Sieć komputerowa (w skrócie: sieć) – zbiór komputerów i innych urządzeń połączonych ze sobą kanałami komunikacyjnymi. Sieć komputerowa umożliwia wzajemne przekazywanie informacji oraz udostępnianie zasobów własnych między podłączonymi do niej urządzeniami, tzw. "punktami sieci".
PRZEZNACZENIE
Głównym przeznaczeniem sieci komputerowej – ideą dla której została stworzona i wciąż jest ulepszana i rozwijana – to ułatwienie komunikacji pomiędzy ludźmi, będącymi faktycznymi użytkownikami sieci. Sieć umożliwia łatwy i szybki dostęp do publikowanych danych, jak również otwiera techniczną możliwość tworzenia i korzystania ze wspólnych zasobów informacji i zasobów danych. W sensie prawnym, i w pewnym przybliżeniu, użytkownicy sieci komputerowej są również jej beneficjentami.
UŻYTKOWE SIECI KOMPUTOROWJE
Poniżej wyszczególniono niektóre, użytkowe cechy sieci komputerowej:

1. ułatwienie komunikacji między ludźmi.
3. Korzystając z sieci, ludzie mogą komunikować się szybko i łatwo przy wykorzystaniu odpowiednich programów komputerowych i oferowanych w danej sieci usług sieciowych. W odniesieniu do sieci Internet należy wyróżnić dwa rodzaje programów i skojarzone z nimi usługi:
   
   1. klient poczty elektronicznej – poczta elektroniczna,
   2. przeglądarka internetowa – World Wide Web.
4. udostępnianie plików, danych i informacji.
5. W środowisku sieciowym, upoważnieni użytkownicy mogą uzyskiwać zdalny dostęp do danych i informacji przechowywanych na innych komputerach w sieci, jak również sami mogą udostępniać posiadane zasoby.
6. udostępnianie zasobów sprzętowych.
7. W środowisku sieciowym każdy, podłączony do sieci komputer, może uzyskać dostęp do urządzeń peryferyjnych, uprzednio udostępnionych do wykorzystania sieciowego, takich jak np. drukarki sieciowe czy udostępnione pamięci masowe.
8. uruchamianie programów na komputerach zdalnych.
9. Użytkownicy mający dostęp do sieci mogą uruchamiać na swoich komputerach programy zainstalowane na komputerach zdalnych. Takich użytkowników nazywa się również użytkownikami zdalnymi
10. rozpowszechnianie Wolnego i Otwartego Oprogramowania.

Sieć komputerowa, a w szczególności Internet, stymuluje rozwój i upowszechnianie oprogramowania tworzonego i udostępnianego na zasadach licencji GPL.

 SKŁADNIKI SIECI KOMPUTEROWEJWśród składników sieci komputerowej można wyróżnić następujące, główne grupy:

1. hosty – czyli komputery sieciowe, dzięki którym użytkownicy mają dostęp do sieci;
3. serwery – stale włączone komputery o dużej mocy obliczeniowej, wyposażone w pojemną i wydajną pamięć operacyjną i pamięć masową;
4. medium transmisyjne – nośnik informacji, realizujący funkcję kanału komunikacyjnego. Są to kable: miedziane i światłowodowe i/lub fale radiowe;
5. sprzęt sieciowy – koncentratory, przełączniki, routery, karty sieciowe, modemy, punkty dostępu;
6. oprogramowanie – programy komputerowe zainstalowane na hostach, serwerach i innych urządzeniach sieciowych.

                  SIĘĆ KOMPUTEROWA Z CZEGO SIĘ SKŁADA :


Bridge - urządzenie łączące dwie lub więcej sieci lub segmenty sieci dokonując filtrowania ruchu sieciowego. Sieci podłączone do mostu mogą korzystać z różnych fizycznych i logicznych protokołów łącza.

Koncentrator (HUB)- urządzenie pozwalające na przyłączenie wielu urządzeń sieciowych do sieci komputerowej o topologii gwiazdy. Najczęściej spotykane w wersji 4-, 8-, 16- lub 24-portowej.

Wtórnik (Repeater)- to urządzenie stosowane w telekomunikacji do regeneracji sygnału.

Router - urządzenie sieciowe pracujące w trzeciej warstwie modelu OSI. Służy do łączenia różnych sieci komputerowych (różnych w sensie informatycznym, czyli np. o różnych klasach, maskach itd.), pełni więc rolę węzła komunikacyjnego. Na podstawie informacji zawartych w pakietach TCP/IP jest w stanie przekazać pakiety z dołączonej do siebie sieci źródłowej do docelowej, rozróżniając ją spośród wielu dołączonych do siebie sieci. Proces kierowania ruchem nosi nazwę trasowania, routingu lub rutowania.

Access point - Punkt dostępu, punkt dostępowy (PD) (ang. access point, AP) – urządzenie zapewniające hostom dostęp do sieci komputerowej za pomocą bezprzewodowego nośnika transmisyjnego jakim są fale radiowe.

Przełącznik (switch)- urządzenie łączące segmenty sieci komputerowej pracujące głównie w drugiej warstwie modelu IOS (łącza danych), jego zadaniem jest przekazywanie ramki między segmentami sieci z doborem portu przełącznika, na który jest przekazywana.

4. Topologia sieci komputerowej:

• gwiazda – komputery są podłączone do jednego, centralnego punktu zwanego koncentratorem lub przełącznikiem;
• gwiazda rozszerzona – posiada punkt centralny i punkty poboczne. Często spotykana topologia dla sieci standardu Ethernet;
• hierarchiczna – struktura podobna do drzewa binarnego;
• magistrala – komputery współdzielą jeden nośnik kablowy;
• pierścień – komputery są połączone pomiędzy sobą odcinkami kabla tworząc zamknięty pierścień, np. token ring;
• pierścień podwójny – komputery są połączone dwoma odcinkami kabla, np. FDDI;
• siatka – sieć rozszerzona o połączenia nadmiarowe. Rozwiązanie stosowane w sieciach, w których jest wymagana wysoka niezawodność działania.

 



                                                      SIEĆ

Sieć (ang. network) to dwa lub więcej komputerów połączonych kablem, przez który mogą wymieniać informacje. Połączenie komputerów pozwala użytkownikom wspólnie użytkować urządzenia peryferyjne (ang. peripheral device), umożliwia wspólny i łatwy dostęp do programów i baz danych oraz wymianę informacji między innymi systemami komputerowymi. Sieci komputerowe dostarczają skutecznego narzędzia do komunikowania się w postaci poczty elektronicznej oraz innego oprogramowania dla grup roboczych, znacznie usprawniają komunikację wewnątrz firmy.
Ze względu na obszar, na którym mogą być rozmieszczone komputery wyróżnia się sieci lokalne, metropolitalne, oraz rozległe.
Sieć obejmująca swym zasięgiem komputery na powierzchni nie przekraczającej kilka kilometrów kwadratowych nazywana jest siecią lokalną LAN (ang. Local Area Network).
Sieć rozciągająca się na terenie miasta (regionu), łącząca kilka budynków nazywana jest siecią miejską lub metropolitalną MAN (ang. Metropolitan Area Network). Tworzy szkielet szybkiej sieci na terenie miasta (regionu). Oparta jest zazwyczaj o główne łącze dużej przepustowości do którego podłączani są klienci: poszczególne uczelnie i instytucje, a nawet poszczególni użytkownicy (łączność komutowana) na terenie miasta (regionu).
Sieci komputerowe łączące ośrodki komputerowe położone w odległych od siebie miastach, państwach, kontynentach nazywana jest siecią rozległą WAN (ang. Wide Area Network). Wymagane jest zaangażowanie publicznej sieci telekomunikacyjnej. Sieć rozległa łaczy sieci lokalne i miejskie.

Serwer

Serwer (ang. server) to komputer pełniący specjalną rolę w sieci komputerowej. Serwery sieciowe najczęściej pracują pod kontrolą wielozadaniowych sieciowych systemów operacyjnych, jak UNIX, Novell NetWare, Microsoft Windows NT, OS/2 lub LANtastic. W przeważającej części zastosowań są serwerami rozproszonych zasobów sieci (np. dyski, drukarki), udostępniającymi wszystkim punktom przedsiębiorstwa współdzielone katalogi, aplikacje, bazy danych czy drukowanie.

Stacja robocza

Komputer posiadający dostęp do sieci, ale nie pełniący żadnych funcji specjalnych, nie udostępniający żadnych usług dla pozostałych użytkowników sieci.

Identyfikacja użytkowników w sieci

W celu umożliwienia weryfikacji danej osoby a co się z tym wiąże jej praw do poszczególnych elementów systemu, każdemu człowiekowi jest przypisany identyfikator (ang. username). Identyfikator użytkownika nie powinien być dłuższy niż 8 znaków. Jest często zlepkiem liter występujących w imieniu i nazwisku użytkownika lub w nazwie funkcji jaką pełni. Jan Kowalski może mieć np. identyfikator jank. Całość elementów związanych z użytkownikiem określa się mianem konta (ang. account), na które składa się m.in. nazwa, hasło (ang. password), grupa, wydzielony katalog na dysku itd. Aby więc rozpocząć pracę z systemem trzeba mieć w nim założone konto. Konto zakłada administrator systemu. Zwykle jeden człowiek ma jedno konto w systemie. Nie jest to jednak regułą. Konto może też być przypisane nie do człowieka a do funkcji jaką wykonuje. Wszystko zależy od polityki instytucji oraz umowy z administratorem.
Aby zapewnić, że jeden człowiek nie wykorzystuje konta innego człowieka, konta zwykle mają przypisane hasła. Hasło nadaje administrator podczas tworzenia konta, może ono jednak być (i powinno) zmienione w każdej chwili przez danego użytkownika. Hasło jest znane jedynie użytkownikowi. Nikt inny nie może go odczytać (nawet administrator, choć może je zmienić). Jeśli użytkownik zapomni hasło, musi poprosić administratora aby ustalił nowe.

Bezpieczne hasło

• nie powinno być krótkie (min 6 znaków),
• powinno zawierać zarówno duże jak i małe litery oraz cyfry,
• powinno zawierać znaki specjalne (np. ! . # , ; &)
• nie powinno zawierać polskich znaków (np. ą, ę ć, ń, ł, ń),
• nie powinien to być wyraz, który można znaleźć w jakimkolwiek słowniku,
• nie powinno to być imię,
• nie powinno to być nazwisko,
• nie powinien to być nr Twojego telefonu, ani numer rejestracyjny samochodu, ani Twoja data urodzenia,

                       MAN I LAN

Miejska sieć komputerowa, MAN (ang. Metropolitan Area Network) – duża sieć komputerowa, której zasięg obejmuje aglomerację lub miasto. Tego typu sieci używają najczęściej połączeń światłowodowych do komunikacji pomiędzy wchodzącymi w jej skład rozrzuconymi sieciami LAN.
Sieci miejskie są budowane przede wszystkim przez duże organizacje rządowe, edukacyjne lub prywatne, które potrzebują szybkiej i pewnej wymiany danych pomiędzy punktami w ramach miejscowości bez udziału stron trzecich.
Przykładem sieci miejskich są sieci budowane przez ośrodki akademickie, które oprócz łączenia budynków uniwersyteckich w ramach kampusu muszą także połączyć ośrodki poza głównymi zabudowaniami. Takie sieci mają też połączenia WAN do innych uniwersytetów oraz często do Internetu.
Do technologii używanych przy budowaniu takich sieci należą ATM, FDDI, SMDS oraz ostatnio Gigabit Ethernet. Tam gdzie niemożliwe jest użycie połączeń światłowodowych często stosuje się bezprzewodowe połączenia radiowe, laserowe lub podczerwone.
Wiele dużych sieci rozpoczęło swoją działalność jako sieci miejskie. W Polsce, przykładem była sieć POL-34 (będąca podstawą rządowego projektu PIONIER), powstała w celu umożliwienia szybkiej komunikacji pomiędzy akademickimi sieciami.


Sieć lokalna (ang. LAN – Local Area Network) – sieć komputerowa łącząca komputery na określonym obszarze takim jak blok, szkoła, laboratorium, czy też biuro. Główne różnice LAN, w porównaniu z siecią WAN, to m.in. wyższy wskaźnik transferu danych, czy też mniejszy obszar geograficzny.
W przeszłości używane były ARCNET, Token Ring i inne standardy, ale obecnie najpopularniejszymi technologiami używanymi do budowy sieci LAN są Ethernet oraz Wi-Fi.